آیا مرعوب نشدن در مقابل آمریکا یک خواسته احساسی است؟

 رقابت کاندیداهای یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری با شعار های شیک و جذاب در حال وقوع است و ما به عنوان شهروندان جمهوری اسلامی ایران در حال گزینش شخص مطلوبمان برای تصدی پست ریاست جمهوری هستیم . چه ملاک هایی باید در نظر گرفته شود تا بعد از انتخابات دچار پشیمانی از انتخاب خود نشویم؟ آنچه که برای بسیاری از مردم ولایتمدار کشورمان مهم است شاخص های مقام معظم رهبری است که در طول چندین سخنرانی مطرح فرموده اند . یکی از مهمترین موضوعاتی که ایشان به عنوان شاخص های اصلی برای شخص رئیس جمهور عنوان فرمودند روحیه پایداری و استقامت میباشد . عدم مرعوب شدن در برابر دشمنان اسلام یکی از اصلی ترین ویژگی هایی است که رئیس جمهور آینده باید از آن برخوردار باشد . شاید جالب باشد بررسی این موضوع را به خود آمریکایی ها بسپاریم و از نگاه آنها به اهمیت این مسئله بنگریم . در سیستم دموکراتیک دروغین آمریکایی، اندیشکده های مهمی وجود دارند که دو کارکرد اصلی دارند : اول اینکه با تصمیم سازی و ایجاد انتخاب های گوناگون در اتخاذ استراتژی های مناسب برای دولتمردان آمریکایی کمک میکنند و دوم اینکه با انتشار بخشی از این گزارش ها در جهت آماده سازی فضای عمومی کشورشان برای به اجرا در آوردن آن تصمیمات آمادگی روانی را در شهروندان خود ایجاد میکنند . از این رو یکی از منابعی که میتوان نگاه آمریکایی ها را تفسیر کرد و به رویکرد آنها پی برد بررسی اطلاعات منتشر شده توسط این مراکز است . یکی از مهمترین مراکز وابسته به دموکرات های آمریکا اندیشکده بروکینگز هست که برای پی بردن به اهمیت آن کافی است ذکر شود که طراحی فتنه 88 و مدیرت خارجی آن توسط مرکز خاورمیانه این اندیشکده به نام سابان سنتر واقع در دوحه قطر با مدیریت حیم سابان صورت گرفت . این اندیشکده اخیرا مطلبی با عنوان (Lessons from America’s First War with Iran)  منتشر کرده که اولا در این مطلب آمریکایی ها اعتراف کرده اند که جنگ ایران و عراق جنگ ایران و آمریکا بوده و پس از آن عبرت های این جنگ را برای ایالات متحده آمریکا بررسی کرده است . با نگاهی گذرا به این مطلب اهمیت مرعوب ساختن رقیب را در سیاست های آمریکا به وضوح درک خواهیم کرد .

این مطلب در سه بخش اصلی نگارش یافته که در بخش اول به تلفات جنگ و در بخش دوم به سیاست های آمریکا در طول جنگ و در بخش سوم که عمده این مقاله را شامل میشود به عبرت های این جنگ برای سیاست گذاری امروز آمریکا پرداخته شده است. جدای از این مطلب که در هر سه بخش مطالب جالبی عنوان شده است اما بررسی بخش سوم برای موضوع این نوشتار اهمیت دارد   

این بخش که با تیتر

So what are the lessons of this war for America today?

آغاز میشود با مقدمه کوتاهی به این جمله میرسد :

We should thus expect the next war to make Iran more extreme and more determined to get the bomb.

و با همان رویکرد توجیه سازی و عملیات روانی به مخاطب القا میکند که در آینده جنگی سخت و گسترده در پیش است وباید برای آن آماده بود . بعد از این مطلب یکی از نتایج جنگ را با این جمله عنوان میکند :

Another lesson of the first war is that Iran will not be easily intimidated by the United States

بدین معنا که یکی از عبرت های این جنگ این است که از این پس ایران به سهولت مرعوب نخواهد شد و این مسئله برای آمریکا یک تهدید محسوب میشود و روند جنگ را که در نظر آنها باید با ایجاد رعب و وحشت باشد دچار اشکال میکند . البته باید متذکر شد که این جنگ لزوما به معنای جنگ سخت نیست . و اما شاه بیت این مقاله موضوعی است تحت عنوان :

Another lesson is that ending a future war will be a challenge

این قسمت از مقاله به بررسی چالشهای پایان جنگ میپردازد و یکی از مهمترین علل پایان جنگ را شکست سنگین ایران در عملیات های قبل پذیرش قطعنامه و تهدید به بمباران تهران توسط بمب های شیمیایی میداند و یاد آور میشود که تجربه نشان داد زمانی که ما خواهان اتمام جنگ بودیم راهکاری که باعث شد بتوانیم این کار را انجام دهیم مرعوب ساختن ایرانیان با تهدید های این چنینی بود. جدای از این که تحلیل آمریکایی ها از روند اتمام جنگ صحیح است یا نه این مطلب نشان دهند نوع نگاه استراتژیست های آمریکایی به این موضوع را نشان میدهد.  

آمریکا به فرموده امام روح الله و امام خامنه ای به عنوان شیطان بزرگ و اصلی ترین دشمن ما لقب گرفته  ویکی از مهمترین سیاست های آمریکا برای از بین بردن رقبای خود مرعوب ساختن حریف است . در این بین اگر جمهوری اسلامی ایران بخواهد در مقابل این حریف از بین نرود نباید دچار سیاست ورزی های آمریکا و متحدانش شود  . ترس از دشمن و مرعوب شدن توسط آنها خطرناک ترین عاملی است که میتواند پایه های این انقلاب را به لرزه در آورد . امید است هیچ کدام از مسئولین کشور به این مسئله دچار نشوند و ما نیز برای انتخاب رئیس جمهوری در سطح انقلاب اسلامی ایران به این مسئله نگاهی ویژه داشته باشیم

جرا ائتلاف ها به صلاح نظام جمهوری اسلامی نیست؟

در شرایط پیش رو شاهد حضور جریان های مهمی در صحنه انتخابات هستیم که خودشان را تحت عنوان ائتلاف مطرح میکنند و مبانی و قرائتی خاص از حضور در صحنه انتخابات را ترویج میکنند. اساسا در خصوص ائتلاف ها سوالاتی اساسی مطرح است که شاکله کلی این ائتلاف ها را زیر سوال میبرد . از نظر نگارنده این اشکلات در دو سطح عقلانی و نقلی ظرفیت مطرح شدن دارند. اگر بخواهیم به این دو لایه از اشکالات بپردازیم باید ابتدا نگاهی دقیق به مبانی و تعریف ائتلاف داشته باشیم . آنچه که امروز به عنوان ائتلاف مطرح هست شکل گیری گروهی بر مبنای دارا بودن کف رای اعضا و انتخاب فرد نهایی بر اساس نظرسنجی است. یعنی اشخاصی میتوانند وارد ائتلاف شوند که در سطح جامعه شناخته شده هستند و دارای یک رای سنتی و یا مقبولیت نسبی باشند.

از بعد عقلانی باید گفت اعتقاد به این امر و رواج این شیوه دو نتیجه طبیعی خواهد داشت :

 الف) تحت تاثیر قرار گرفتن جمهوریت نظام و کم رنگ شدن این عنصر مهم : با اعتقاد به این روش و یا تثبیت آن در طول چند دوره مشاهده خواهد شد که همیشه اشخاصی خاص توان حضور در عرصه انتخابات را دارند چرا که برای حضور در انتخابات باید در ائتلافی شرکت داشت و برای ائتلاف نیاز به یک مقبولیت نسبی و طبیعتا در یک کشور افراد انگشت شماری دارای این ویژگی هستند فلذا یکی از مهمترین نتایج این شیوه، انحصار جمهوریت نظام توسط سیستم بسته مدیران خاص خواهد بود.

ب) انگیزه یافتن سیاسیون برای کسب شهرت و فعالیت های نمایشی : کسب شهرت و مقبولیت سبب خواهد شد که به دور از همه اعتقادات اسلامی سیاسیون به فعالیت های نمایشی اقدام کنند تا میزانی از مقبولیت به دست آید زیرا بدون این مقبولیت نمیتوان در عرصه انتخابات وارد شد .

از بعد نقلی نیز این نکته حائز اهمیت است که ما نه در صدر اسلام و نه در طول تاریخ و نه در دوران معاصر هیچ سندی دال بر تاثیر مقبولیت بر اصلح بودن شخص نداریم.

اما نکته مهمی که وجود دارد این است که همه این مطالب در حالتی درست است که شرایط عادی باشد و به عبارت دیگر اسلام در خطر نباشد چرا که طبق فرموده امام حفظ نظام اوجب واجبات است و در صورتی که نظام اسلامی در خطر باشد اشخاص وظایف دیگری دارند و لزوما در جهتی باید حرکت کرد که کمترین خطر برای اسلام به وجود آید .