گویا تنها کسی که پیام انتخابات را دریافت نکرده است خود روحانی است

از همان آغاز کار در ایام انتخابات 92 روشن بود که روحانی بیش از آنکه خود را تبلیغ کند، حمایت هاشمی و خاتمی را به رخ سایر نامزدها می کشد. روحانی خود نیز می دانست بدنه اجتماعی چندانی ندارد و تنها راه کنار زدن رقبایش استفاده از سبد آرای آماده اصلاحات و کارگزاران است که به سبب رفتارهای غلط گذشته شان، اکنون نامزد در تراز خود را در انتخابات ندارند و مجبورند به کسی اعتماد کنند که گزینه حداقلی برایشان محسوب می شود.

 

از همان زمان که ستاد اصلاح طلبان حامی روحانی در استان جدای از ستاد اصلی روحانی فعالیت میکرد، معبر بودن روحانی برای اصلاحات مشهود بود. امری که مدتی بعد با عبارت زننده ای چون «دولت رحم اجاره ای اصلاحات است» از طرف اصلاح طلبان علنی تر شد.

 

دولت روحانی بنا به آمارهای منتشر شده توسط رسانه های مختلف در همان سال اول حدود سه هزار مدیر ارشد و میانی را تغییر داد اما این تغییرات چندان هم مطلوب افراطیون اصلاحات نبود و همچنان این جریان گزینه های حداکثری خود را در منصب مدیریت نمی بیند. 

 

با گذشت دوسال از عمر دولت یازدهم، برخی از یاران دوره انتخابات روحانی اکنون منتقد نحوه عملکرد این دولت در گزینش مسئولان سطوح مختلف مدیریتی شده اند و اگر ساده تر بیان کنیم، حس سهم خواهی این جریان توسط دولت ارضا نشده است. اشتهای این جریان برای کسب مناصب قدرت به حدی است که افراطیون حامی روحانی در برهه انتخابات خود را یاران جمعه می خوانند و مسولان فعلی را مجاهدین شنبه. 

 

جریان افراط گرایی که دو سال پیش برای روحانی سر و دست شکست تا وی را رئیس جمهور کشور کند، در اولین سفر روحانی به تبریز پس از انتخابات، بدون آنکه مطالبات مهم مردمی را سر دست بگیرد و بر آنها تاکید کند تنها یک خط مطالبه را پیگیری میکرد و آن سهم خواهی بیشتر از سفره پهن قدرت در استان بود. بسیاری از جریانات افراطی اصلاح طلب ادعا داشتند مدیران فعلی استانی در شان دولت تدبیر و امید نیست و روحانی باید هرچه زودتر مسئولان با کفایت تری را وارد گود کند.

 

آنچه که در دیدار روحانی با علما، ایثارگران و نخبگان رقم خورد بیشتر کنایه ای بود از سمت این جریان به روحانی که جناب رئیس جمهور حواست باشد ما به تو رای دادیم تا بزرگان ما را از بند حصر برهانی نه آنکه خود بر مسند قدرت بنشینی و گوشه چشمی هم به مطالبات ما نداشته باشی. ظاهرا از نگاه این جریان مهم ترین شخصی که پیام انتخابات 92 را دریافت نکرده است خود روحانی است. این جریان به دنبال آن است که به روحانی بفهماند او نیست که رای کسب کرده است بلکه نام هاشمی و خاتمی است که او را رئیس جمهور کرده است. البته باید اذعان کرد سبد رای اصلاحات و کارگزارن در برهه انتخابات مجموعا نه آنچنان مملو از رای بود که بتواند مستقلا رقیبی را وارد گود انتخابات کند و نه آنچنان کم رونق که شخصی مثل روحانی از آن چشم بپوشد.

 

اما شیخ دیپلمات آینده نگرتر از آن است که خود را برای همیشه ذیل سایه سنگین هاشمی و خاتمی نگاه دارد و همیشه کنایه های سنگین این جریان را تحمل کند. از همان ابتدا دولت تمام تمرکز خود را معطوف به مذاکرات هسته ای کرد و چنان موج سازی عظیم رسانه ای در این خصوص به راه انداخت که دولت تمام قد زیر سایه وزارت خارجه گم شد و هیچ از این دولت به چشم نیامد. روحانی اگر درصد سود بانکی را افزایش داد و اگر وام های تولید را کاهش داد و اگر مسکن مهر را متوقف کرد و اگر فعالیت عمرانی دولت را به نسبت بسیار زیاد کاهش داد و اگر بازار به رکود کشیده شد و اگر . . . که به سبب این همه اقدام فشار اقتصادی همچنان بر مردم جاری است اما دولت مدام دم از رفع تحریم ها می زند و آنکه ما به دنبال رفع مشکلی هستیم که مشکل مادر این کشور است و با رفع آن تمام مسائل این کشور حل خواهد شد.

 

جدای از آنکه آیا واقعا دولت چنین تحلیلی از مشکلات کشور دارد که اگر تحریم ها لغو شود همه چیز حل میشود یا نه باید گفت اگر توافقی صورت گیرد روحانی خود را از زیر بار سنگین حمایت خاتمی و روحانی بیرون می کشد و خود مستقلا خواهد توانست سبد رای خود را شکل دهد. هرچند این سبد رای گفتمانی نیست و بیشتر ناظر بر معیشت مردم خواهد بود اما آنچه که یک انتخابات لازم دارد را برای روحانی مهیا خواهد کرد.

 

پروژه فشار بر روحانی از سوی جریانات تندروی حامی دوران تبلیغات همچنان ادامه دارد و البته تلاش روحانی جهت ساخت بدنه اجتماعی خود به واسطه توافق هسته ای بیش از پیش جدی تر شده است. شاید حضرات تندروی اصلاحات حواسشان نیست که باید بیش از اینها مراقب این به اصطلاح رحم اجاره ای باشند چرا که این دولت بارها نشان داده است که تحمل گوشه کنایه را ندارد و هرچه غر زدن ها بیشتر باشد تمایل روحانی به خروج از چتر حمایتی اصلاحات و کارگزارن بیشتر خواهد شد و در نهایت اگر فشار بیشتر شود این مادر اجاره ای بدون آنکه فرزندی برای اصلاحات بزاید خود بدل به فرزندی سرکش خواهد شد و شاید گوشش بدهکار حرف هیچ یارغاری نباشد.