شبه طنز: چه می کند این مذاکرات هسته ای؟؟؟

آنها که پیام انتخابات 92 رو دریافت کرده اند می دانند که امروز همه کاره این مملکت حاج حسن روحانی است . دقیقا از همان زمان که حاج حسن شد رئیس ،آقا محمد جواد هم شد کاپیتان تیم مذاکره کننده. ماراتن مذاکرات دقیقا از همان زمان که آقا محمد جواد شد کاپیتان با سوت یک داور که شایعه شده اصالتا استرالیایی است آغاز شد.

البته ما به تیم مذاکره کننده خیلی اعتماد داریم و از همین جهت است که بدون بازی تدارکاتی فرستادیمشان با تیم مذاکره کننده منتخب جهان دست و پنجه نرم کنند. و همه این توانمندی ها را مدیون لزیونر های تیم مان هستیم . خدا حفظشان کند، ما که بخیل نیستیم کلی زحمت کشیده اند تا  شدند لژیونر( شما بخوانید ژنرال)

 

بپردازیم به بازی مذاکرات،تیم رقیب اشتون رو داشت با جان کری،تیم ما هم آقا محمد جواد را داشت با عراقچی. راستش را بخواهید تیم رقیب آدم رو یاد این تیم های به اصطلاح ملی قطر می اندازد که دور از محضر این نوشتار از هر جهنم دره ای که توانسته اند یارگیری کرده اند. القصه از همان آغازین لحظات این مسابقه حساس و نفس گیرنفهمیدیم چه شد که در یک حرکت فوق تکنیکی جان کری و آقا محمدجوادمان پاس کاری کردند و در نهایت توپ از خط  یکی از دروازه ها گذشت. ما که هاج و واج مانده بودیم چه کسی گل خورد و چه کسی گل زد؟!!! حیرتمان صدچندان شد زمانی که دیدیم هردو طرف مسابقه باهم به شادی پس از گل پرداختند و چه حرکات موزون که از خود به یادگار جلوی دوربین ها ثبت نکردند!!!

 

بعدها با راهنمایی رئیس جمهور محترم مان فهمیدیم که درک این مسائل در سطح سواد ما نیست و اساسا صلاح مملکت خویش که به خسروان ربط دارد به ما بی سواد ها چه؟ و اینگونه بود که با خود گفتیم از این به بعد مثل بچه آدم هروقت آقا محمدجوادمان شادی پس از گل کرد ما هم برایش کف میزنیم(این کمترین کاری است که از دستانمان بر می آید، کارهای دیگر هم از پاها و دیگر عناصر وجودیمان بر می آید که به وقتش ابراز خواهیم کرد)

 

اما انگار دوباره غلط بود آنچه ما پنداشتیم، چرا که در حین کف زدن برای عزیز دلمان آقا محمد جواد بودیم که ناگهان رئیس جمهور باسوادمان داد زد سرمان که خدا عقل سالم به بدن سالم بدهد، چرا برای اون طرفی ها کف میزنید؟ در همین لحظه بود که به سبب فشارات وارده بر روح مان، سرمان را کوبیدیم به اولین دیوار بتنی که یافتیم و در دم جان به جان آفرین تسلیم کردیم. چنین شد که ما بانگ رحیل از دیار فانی را لبیک گفتیم و به دیار باقی، عذاب گاه ابدی خود دوان دوان حرکت کردیم . خدا ما را رحمت کند انشالله . هرچه داشتیم در طبق اخلاص گذاشتیم برای تشویق این آقا محمد جوادمان ولی چه کنیم که مقبول نیفتاد و از عقوبت همین بی تدبیری و بی امیدی مان به آخرت رهنمون گشتیم. حال که ما به دیار باقی شتافته ایم بگذارید از همین فرصت استفاده کنیم و برایتان از حال و هوای سرای باقی بگوییم. جای شما خالی اینجا کل تاریخ جهان یک جا جمع است و شما می توانید حتی زنده تر از برنامه های تلوزیون خودمان که معمولا در بهترین شرایط چند ثانیه ای مرده هستند همه پدر بزرگان خودتان را دور یک سفره ببینید.

راستش را بخواهید من که رسیدم این جا، یک راست رفتم سراغ پدر بزرگم یعنی پدربزرگمان، دقیق تر بگویم همان پدر بزرگی که به خاطر مادر بزرگمان پدر جدمان را درآورد و ما را به این نکبت عالم خاکی دچار کرد.  اول عرض ادب کردم - منش همه عرفا و سالکین همین است که اول آنها سلام می کنند - سپس گفتم حضرت آدم چرا؟ چرا ما را از باغ ملکوت به این عالم خاکی فرو نشاندی؟ چرا گول شیطان را خوردی؟ چرا ما را به روز سیاه نشاندی؟ و ...

 

در همین لحظات بود که اشک پیر مرد روان شد. چه میدانستم پدر بزرگم این قدر زود به گریه می افتد؟ آخر نا سلامتی قرن ها با هم فاصله سنی داریم، لابد اون قدیما دل ها همین قدر زود می رنجید و پوست ها آنچنان کلفت نشده بود که با هزار و یک فحش و بد بیراه هیچ به روی خودشان نیاوردند. خلاصه مثل س. . . پشیمان گشتیم از اظهاراتمان!!!

 

پدر بزرگ با حسرت نگاهی به من کرد و گفت : پسرکم آن زمان که من برای مادر بزرگت سیب چیدم هنوز خدا برایم از حیله های شیطان نگفته بود. هنوز ابراهیم بت شکن، شیطان را سنگ نزده بود. هنوز نوح پسرش را در طوفان سهمگین خدا رها نکرده بود . و هنوزهای دیگر که اگر قرآن بخوانی زیاد خواهی یافت . آن ساعت هرچه جزوه تاریخم را مرور کردم تنها داستان خلقت مادر بزرگت را یافتم و بس.از روی خوش بین بودن به شیطان که قبل از من برای خودش مقام و مرتبتی در بارگاه الهی داشت به گفته اش دل باختم و حوا را باسیبی خوشحال ساختم. چه می دانستم اولین خوشبینی ام به شیطان نسل فرزندانم را چنین به رنج خواهد کشاند.

 

با این صحبت های پدر بزرگ عزیزم بدجور از گفته خود پشیمان شده بودم. با سرافکندگی برگشتم به عذاب گاه خودم. کمی که آرام گرفتم یاد مذاکرات هسته ای خودمان افتادم. گفتم  یک مرخصی از ملائکه خدا بگیرم و سری به این دنیای فانی بزنم و ببینم نتیجه مذاکرات چه شد آخر سر. خودم را رساندم به فرشته ای که مسئول امورات من بود. با هزار و یک ترفند و مظلوم نمایی، دیدار خانواده ام را بهانه کردم تا بالاخره یکی از فرشتگان الهی که دست بر قضا از آشنایان همین قبر بغل دستی ام بود واسطه شود تا برگه مرخصی ام توسط فرشته مسئول امور ترخیصات آخرت امضا گردد.

 

از همون لحظه اول که به زمین رسیدم خیلی اوضاع متفاوت از قبل بود. برگه وفات خودم را دوباره چک کردم تا ساعت برگشتم به آخرت را دقیق به خاطر بسپارم و تاخیر نکنم که مجازات هر ثانیه تاخیر خیلی شدید است . ساعت مراجعت خودم را که با رزولوشن - دقت تصویر - ده ها برابر 300 روی برگه ام چاپ شده بود را نگاه کردم. نکته مهمی زیرش نوشته بود: توجه توجه، به استحضار تمام متوفیان عزیز می رساند اختلاف زمانی فراوانی بین زمین و آخرت وجود دارد لطفا در هنگام مراجعه به زمین به تاریخ هبوط خود توجه فرمایید.  تاریخ هبوط من 15 سال بعد از توافق ژنو درج شده بود ( توافق ژنو برای خودش در آخرت مبدا زمانی شده بود!!!) اولش ناراحت شدم ولی بعدش گفتم خیلی هم بد نیست بالاخره نتایج عملی توافق ژنو را می توانم با وضوح خیلی بالا ببینم.

 

ادامه دارد . . .

شبه طنز : هوای دونفره!!!

اندر احوالات یار سفرکرده مان به بلاد کفر جهت ادامه مذاکرات خبر آمد که عزیز دلمان، آقا محمد جواد یک ربع ساعت در خیابان های اطراف محل مذاکرات، تحت تاثیر هوای دونفره به پیاده روی با یکی از گوریل های طرف مذاکره پرداخته اند، تا کور شود هر آنکه نتواند تحمل کند رفاقت و صمیمیت وزیر امور خارجه مان را با جان ( اسم همان گوریل).

البته تعبیر گوریل منتسب به اینجانب نیست و اساسا بنده و امثال بنده جرات و جسارت استفاده از چنین الفاظی را برای یاران دلبند آقا محمد جواد نداریم و تنها وام گیری بود از رندی به نام حسن رحیم پور ازغدی.

لازم میدانم تذکری دهم تا احیانا کسی از مشاهده این پیاده روی ذوق مرگ نشود. در تاریخ مشاهده نشده است که خصومت های چند ده ساله با خوش خوشان پیاده روی ربع ساعتی فیصله یابد لهذا اوصیکم به صبر و لنفسی، که گر صبر کنی دوران گذار به سر آید و کدخدا ( همان گوریل) با لنگ کفش بر میز مذاکرات کوبد و روز از نو و دردسر های تحریم از نو.

جایی خواندم ( یادم نمی آید کجا ولی خواندم) جناب ظریف الممالک فرمودند این پیاده روی یک امر معمول است و در عرف دیپلماتیک غیر عادی نیست که برخی ها ( همان بی سوادان و معدودان و بی شناسنامه های معروف) دور برداشته اند و دلواپسی ها سر داده اند.

راستش را بخواهید از خدا پنهان نیست از شما چه پنهان ما هم به سن تکلیف رسیده ایم . یعنی مدت هاست که به سن تکلیف رسیده ایم. از آن زمان که به این سن گرامی قدم نهادیم و رویم به دیوار سر و گوشمان جنبیدن گرفت و از برخی چیزهای خاک برسری خوشمان آمد ( از همان چیزهایی که موسوی میگفت) به سیاست هم علاقه مند شدیم. البته طبق رسم نامزدهای انتخابات احساس تکلیف کردیم که به سیاست علاقه مند شویم ( سن تکلیف است دیگر! احساس تکلیف می آورد). ذهنم را زیاد مرور میکنم ولی هرچه ذهنم را کند و کاو میکنم از سن تکلیفم تا کنون چیزی شبیه هوای دونفره که عرف معمول دیپلماتیک باشد را نمی یابم، آنهم هوای دونفره ای که یک طرفش گوریل ترین گوریل مذاکرات باشد!!!

پیشنهاد : پیشنهاد میشود در مذاکرات آتی جهت هرچه فرح بخش تر بودن آن عرف معمول دیپلماتیک از زوج طلایی مذاکرات یعنی جناب جلیلی و سرکار خانم اشتون هم دعوت شود ( هرچه باشد دوتا هوای دونفره ارجح است بر یک هوای دونفره)

دلواپسی : دلواپسم، دلواپس هواهای دونفره، که خدایی نکرده، هفت قرآن در میان، خالی خالی( به تعبیر کلاه قرمزی خطاب به خاله نگار)، در بحبوحه شنگولی مذاکرات، توافق نتراشیده، نخراشیده ای متولد شود که پدرش را نشناسیم و رسوایی اش بماند برای آقا محمد جوادمان. ( البته شما زیاد در این دلواپسی عمیق نشوید که کار دستمان میدهید)