منتقدان دولت در 8 سال قبل کجا بودند؟

انتقادات به عملکرد دولت در طول این 9ماه، به برکت توافق ژنو، سبد کالا، طرح انصراف از یارانه، توقیف روزنامه ها، تغییرات فراوان مدیریتی و . . . به حد اعلی رسیده است. انتقاداتی که از سمت گروه های مختلف مردمی و سیاسیون به دولت وارد شد سبب موضع گیری های فراوانی از سمت دولتمداران و رسانه های حامیشان گشته است. به نظر میرسد حجم انتقادات علیه دولت سبب سردرگمی در مدیریت انتقادات گشته است و شخص خود رئیس جمهور با الفاظی که در شأن ایشان نیست با منتقدان برخورد میکنند. واژه هایی اعم از بی سواد، بی شناسنامه، افراطی و ... همه برچسب هایی هستند که توسط رئیس جمهور در خصوص منتقدان به کاربسته شد.

برخی از سیاسیون طیف به اصطلاح اصلاح طلب نیز با تکرار برخی عبارات سعی در اتهام زنی به منتقدان دارند. این سیاسیون و رسانه های حامی آنها که پیشتر در ایام فتنه 88 ماهیت وجودی خود را عیان ساخته بودند اکنون با پررویی تمام و زبان درازی مدعی میشوند که  "این منتقدان در 8 سال گذشته کجا بودند؟"

در باب این مسائل ذکر چند نکته حائز اهمیت است :

1- اولین نکته ای که باید به آن توجه کرد این است که در 8 سال گذشته انتقادات از سمت جریان اصولگرایی نسبت به دولت احمدی نژاد چنان بود که احمدی نژاد توانست در ایام انتخابات مدعی شود رکورد طرح سوال و استیضاح توسط مجلس علیه دولت، در دوره وی شکسته شده است. مخالفان نقد و انتقاد خوب است حافظه تاریخی خود را مرور کنند و با واقعیت ها آنگونه که هستند مواجه شوند و نه آنگونه که دوست دارند. البته هیچ بعید نیست انتظار آقایان از نقد در 8 سال گذشته، فراهم کردن شرایطی برای متلاشی نمودن دولت بوده است در حالی که منتقدان باید نقد را برای بهتر شدن کارکرد دولت انجام بدهند و نه براندازی آن.

برفرض محال گفته حضرات مخالف انتقاد، درست بوده باشد و طیف منتقد فعلی در 8 سال قبل سکوت کرده باشند، جای این سوال وجود دارد که منتقدان 8 سال قبل اکنون کجایند؟ منتقدانی که رکورد انتقاد در تاریخ کشور را در دولت قبل شکسته بودند چگونه میشود که اکنون مخالف انتقاد موضع گیری میکنند؟ چرا این منتقدان اکنون سکوت کرده اند و در مقابل این همه عملکرد ضعیف دولت در مسائل مختلف که در بعضی موارد خود رئیس جمهوری با پذیرفتن ضعف خود با صداقت از مردم عذر خواهی کردند، هیچ واکنشی نشان نمیدهند؟

2- دوم باید از این آقایان پرسید که شما در 8 سال گذشته کجا بودید؟ مگر امثال شما نبودید که 4سال قبل با دمیدن در آتش سوزان فتنه در پنهان کردن واقعیت های کشور همسو با  دشمنان عمل نمودید و هزینه آن رخداد فاجعه بار سیاسی را هرچه بیشتر بر نظام جمهوری اسلامی تحمیل کردید؟ امثال کسانی که امروز از جنبش سبز برائت میجویند، 4 سال قبل کوچکترین قدمی در تنویر افکار عمومی کشور برنداشتند و منافع حزبی و جناحی خود را مقدم بر منافع ملی دانسته و چنان عمل می کردند که گویا برای براندازی نظام اسلامی قسم یاد کرده اند. آری مدعیان « در 8سال قبل کجا بودید؟» باید این سوال را ابتدا از خود بپرسند که خودشان در سالهای دوری از مسندهای رسمی کشور، به چه فعالیت هایی علیه منافع ایران پرداختند و نقششان در رخدادهای این 8 سال چه بود؟

3- واضح است در جمع کسانی که امروز به دفاع از دولت میپردازند و علیه منتقدان دولت، جبهه تشکیل داده اند، اختلاف دیدگاه فراوانی وجود دارد به طوریکه بسیاری از این اشخاص بارها از این دولت به عنوان رحم اجاره ای برای دولت بعدی ذکر کرده اند و اعلام کرده اند که این دولت، دولت مطلوب آنها نیست. با این وصف جای این سوال وجود دارد که چگونه ممکن است سلایق مختلف سیاسی به دفاع از دولتی که چندان برایشان مطلوب نیست بپردازند؟ به نظر میرسد پاسخ این جمع بدین گونه باشد که بایستی در مقابل این همه هجمه علیه دولت ایستادگی کرد و از این دولت دفاع کرد وگرنه چنین انتقاداتی به این رحم اجاره ای صدمه خواهد زد و فرزند متولد شده از آن ناقص الخلقه خواهد بود.

4- سوال بعدی اینگونه مطرح میشود که آیا کسانی که به فکر دولت و مجلس بعدی هستند و اغراض جناحی و حزبیشان برهمه اعتقاداتشان میچربد میتوانند مدعی « در 8سال قبل کجا بودید؟ » باشند؟ به این دوستان باید گفت کسانی که امروز از دولت نقد میکنند در 8 سال قبل نه اینکه دقیقا در همان جایگاه مدافعان  فعلی دولت باشند بلکه به سبب اضطراری که احساس میکردند به دفاع از نظام می پرداختند. تفاوت جایگاه مدافعان فعلی دولت با جایگاه 8 سال گذشته منتقدان در این است که در 8 سال گذشته به مرحمت سکوت برخی سیاسیون و فتنه انگیزی دشمنان داخلی و خارجی این مردم، اصل نظام اسلامی به مخاطره افتاده بود و اگر با اولویت بندی عمل نمیشد در چاه همان کسانی می افتادیم که در ایام فتنه به جای دفاع از اصل نظام در مجلس کشور دل به حال فتنه گران میسوزاندند و علیه بسیج و نیروی انتظامی که خط مقدم مقابله با فتنه گران بود موضع میگرفتند.

5- مسئله بعدی در این خصوص این است که سرکوب گران انتقاد، در این خیال به سر میبرند که انتقاد کردن از هر عملکردی یک واجب شرعی است و هیچ ربطی ندارد که عملکرد چگونه است و آیا عملکرد مد نظر اشتباه بوده است یا نه . اساسا این طیف معتقد است کسی حق انتقاد ندارد مگر اینکه همیشه منتقد بوده باشد. در حالی که انتقاد کردن به معنای شناخت اشتباه در حضور شاخص و معرفی آن به مسئول امر جهت ترمیم آن اشتباه است. در هر حال به این حضرات یاد آور میشود که انتقاد کردن، شخصیت های شاخص محور می طلبد و نه شخصیت هایی که مرغشان همیشه ی خدا یک پا داشته و خواهد داشت.

6- جدای از اینکه این انتقادات به درستی مطرح میشود یا نه، انتظار از مسئولان نظام اسلامی فراتر از نگاههای سطحی موجود به این انتقادات میباشد. چگونه است که برخی انتقادات سبب میشود که رئیس جمهور کشورمان بارها علیه منتقدان موضع گیری صریح و بسیار تندی داشته باشند و به اصطلاح خونشان به جوش بیاید و آنچنان که گفته شد با منتقدان سخن بگویند. امیدواریم مسئولان دولتی و به خصوص رئیس جمهور محترم  در مواجهه با انتقادات سعه صدر بیشتری به کار بندند.