فرار چهار پایان!!!
با احداث دانشگاهها و مراکز آموزش عالی در کشور، ایران عزیز با عرصه جدیدی مواجه شد و آن رشد تکنولوژی وصنعت غربی بود. بعد از انقلاب شکوهمند اسلامی، گسترش مراکز آموزش عالی موجب شد تا این پدیده آثار جدیدی از خود بروز دهد. رشد و خودکفایی در عرصه صنعت از جمله محصولات این دانشگاهها بود اما عوارضی هم در کار بود که از جمله آن میتوان به فرار مغز ها اشاره کرد. موضوعی که همیشه نوک پیکان اتهام را بی رحمانه به سمت نظام مقدس جمهوری اسلامی نشانه میرود و در تمام عرصه های سیاسی و فرهنگی و اقتصادی دست آویزی است برای نشان دادن ضعف جمهوری اسلامی ایران. به نحوی که حتی در همین آخرین یادگار پنجه ضد انقلاب بر پیکره نظام یادمان نمیرود که همیشه ی خدا سران فتنه اتهام فراری دادن متخصصین را به مسئولین دولتی با هدف ضربه به کل نظام مطرح میکردند. اما واقعا این عارضه بدلیل بد رفتاری مسئولین با این به اصطلاح مغز هاست ؟ آیا کج اندیشی و کج فهمی و عدم تخصص گرایی مسئولین جمهوری اسلامی سبب این مهاجرت شده است؟ به نظر من این اتهامات صحت ندارد و باید ریشه این مسئله را در جای دیگری جست و جو کنیم. نظام آموزشی ما یک الگو برداری ضعیف از سیستم آموزشی غربی است که در زمان طاغوت توسط غربی ها در کشور پایه گذاری شد و بعد از انقلاب هم توسعه یافت. نگاه این نظام آموزشی به انسان یک نگاه غربی است . این سیستم یکی از توانایی های انسان را تحویل میگیرد و آن را ورزیده میکند و آن را به عنوان محصول ارایه میکند. حتی این روش در تلاش است که این انسان را از سایر ابعاد وجودی خود دور کند و این اتفاق نه از روی عدم توجه بلکه کاملا آگاهانه و غاصبانه اتفاق می افتد . چرا که این گفتمان و اندیشه اصلی غرب در برخورد با انسان است. غرب خواهان محصور کردن انسان در یکی ازغرایض اوست . جهان بینی غربی از یک دانش آموخته آکادمیک هیچ تفاوتی با همان چهار پای دراز گوش ندارد و همان کارکرد را از او تمنا میکند تا باری را از جایی بدون پرسش از چیستی بار و چرایی کار به جای دیگر حمل کند و آن حیوان انسان هیکل در هنگامی که بار سنگینی میکند شعار علم برای علم را فریاد میزند و نیرو میگیرد و بار را حمل میکند. علم مدرن و دانشگاه غربی، بی روح است و عالم این علم به بی جان بودن زندگی خود عادت میکند. آنچه دانشگاه ما تولید میکند چنین محصولی است هرچند که ما با ادویه جات مختلف رنگی دیگر و بویی دیگر برای قابل تحمل کردن آن بخشیده ایم. عالمی که در این دانشگاه تربیت شده است برایش مهم نیست که این افزایش توان در محرک صنعت او را به کدامین سمت میبرد برای او این مهم است که توانسته این افزایش توان را ایجاد کند و این همان نقطه جدایی است . جدایی با فرهنگ و تفکر ایرانی اسلامی. در فرهنگ جامعه ما این شکل از علم و عالم به هیچ عنوان پذیرفته نیست. البته باید پذیرفت که در بعضی از ساختارهای اداره جات ما همان سیر الگو برداری طی شده و این ها از آن بدنه عمومی جدا هستند . در نهایت وقتی آن عالم با یک فرهنگی مواجه میشود که نمیتواند آن را با فرهنگ خود رام کند دچار دلسردی میشود و همین عدم همخوانی وقتی کوچکترین عامل محرک دیگری ازجمله عدم استخدام، عدم حقوق عالی و . . . به آن اظافه میشود او را مجاب میکند تا به دامان اصلی خود بیشتر رغبت داشته باشد و غرب را در آرزوهای خود تکرار کند.
1. اینکه به موضوع اینگونه بنگریم که اتهامات منحصرا به یک عامل وارد شود را قبول ندارم. چرا که اگر به موضوع واقع بینانه نگاه کنیم تمام تقصیرها معطوف به یک طرف ماجرا نیست و آنچه از نوشته شما بر میآید تمام گناه ها را بر گردن سیستم آموزشی و دانش آموخته انداخته اید
2. یکی از مهمترین مباحث مطرح در این موضوع عدم وجود نگاه واقع بینانه در قشر دانشگاهی نسبت به شرایط و فضای اجتماعی خارج از کشور است و توهم اینکه مرغ همسایه غاز است بسیار تاثیرگذار است
3. ایراداتی که به سیستم آموزشی دانشگاه های کشورمان وارد دانسته اید صحیح است ولی باید توجه کرد متاسفانه حتی اگر سیستم آموزشی ما درست باشد گسترش بی رویه جایگاه های دانشگاهی بدون توجه به نیاز بازار کار و نیز عدم توانایی و فرصت خوداشتغالی در نسل جوان باعث خروج عده ای از جوانان از کشور می شود
سلام
1.بنده تمام تقصیر ها را گردن یک نفر نیانداختم عامل اصلی رو مطرح کردم
2.از مهمترین دلایل عدم وجود نگاه واقع بینانه همین فرهنگ تربیت در نظام آموزشی است
3.همان نقطه اشتراک بنده باشماست
البته خیلی خواستم با نگاه انتقاد پذیرانه جواب بدم ولی هر کاری کردم نشد که ننویسم
ممنون حاجی که نظرت رو از ما دریغ نکردی