نقدی بر یک نظر

در پست (( آشنایان بسیار غریب )) کیوان محمدی از رفقای بسیار عزیزم نظری رو برام فرستاد که جالب به نظرم اومد . چون یک تفاوت نگاه بین من و ایشون هست که البته دوستان اهل فلسفه میتونند به این بحث اشکالات منطقی هم وارد کنند که اگر از این موضوع کمی با اغماض رد بشویم چراغی میتواند باشد در تاریکی :

عزیزم فرموده که : ((بنظر بنده برای اینکه یک شخص وزنه ی 100 کیلویی را بتواند راحت بلند کند ابتدا بایستی از وزنه های کوچک به اندازه توان فعلیش شروع کند.وهیچ مربیی این ریسک را نمی کند که این چنین شخص ضعیفی را زیر بار 50 کیلو وزنه ببره . . . ))

من فکر میکنم ما نمیخواهیم کسی رو زیر بار هیچ وزنه ای بفرستیم و اساسا درک مسائل هستی و یا موضوعات اینچنینی نیازی به وزنه برداری شخص نیست و اتفاقا بر عکس آنچه که باید رخ دهد این است که آن شخص را از زیر بار وزنه های اضافی بیرون بکشیم و صد البته که اگر هرچه دستی که دراز میشود تا وزنه ها را بردارد قوی تر باشد به سهولت میتواند این وزنه ها را کنار کشد. البته این قوی بودن لزوما داشتن دانش نیست توانایی های دیگری هم میخواهد که از نظر من یک هنر واقعی میخواهد. در این موضوع هم باید یاد آوری کنم که طرف مقابل یک دانشجو هست (حتی اگر بگذریم از این که در واقعیت ایشون دانشجوی سال ۴ مکانیک هستند) و این مطالب برای یک دانشجو امری است که به سهولت قابل درک هست . بنده در این مورد نظر برادر عزیزم جناب آقای محمد کوره پز رو بیشتر میپسندم و البته علی مهتدی عزیز هم نظرات جالبی رو ارائه فرمودند.